ΤΑΣΟΣ ΑΜΠΕΛΙΔΗΣ,αντιπρόσωπος της ΔΗΣΥ ,από το  Σύλλογο Χαλκιδικής " Ο Αριστοτέλης",ομιλία στην 86η Γ.Σ. της ΔΟΕ

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, θα συμφωνήσω με έναν προλαλήσαντα συνάδελφο που τόνισε ότι είμαστε στη φάση της κριτικής πεπραγμένων. Θα προσπαθήσω, λοιπόν, να περιοριστώ σε αυτό και μόνο. Μια κριτική πεπραγμένων στην οποία ουσιαστικά κρίνουμε τις πράξεις μας, τις παραλείψεις μας, τις ενέργειές μας και τις συμπεριφορές μας. Μια κριτική την οποία θα πρέπει να τη δει κανείς ως μια εξίσωση που από τη μια πλευρά  της  είναι οι αιτίες και στην άλλη τα αποτελέσματα της δράσης μας.

Απ’ τη μια πλευρά, λοιπόν, της εξίσωσης θα έβλεπε κανείς εντάσεις, αλληλοκατηγορίες, ιδεοληπτικούς φανατισμούς, διαστρέβλωση της αλήθειας.  Και από την άλλη πλευρά της εξίσωσης την έλλειψη της ενότητας, την αδυναμία αντίδρασης, την απογοήτευση και την αδράνεια.

Για να δούμε τι έγινε αυτές τις δύο μέρες της Γ. Συνέλευσης ξεκινώντας απ’ τη χθεσινή. Συγκρότηση του Προεδρείου. Γίνεται πολύς λόγος και χύνονται κροκοδείλια δάκρυα τώρα πια για το πόση ώρα θα έχουμε να συζητήσουμε ακόμη. Χθες όμως χάσαμε τρεις ώρες για να συγκροτήσουμε το Προεδρείο. Αφού το συγκροτήσαμε, με τον τρόπο που το συγκροτήσαμε,  σήμερα ανακαλύπτουν κάποιοι ότι δεν ήταν σωστή η συγκρότηση γιατί  δεν τους εξυπηρετεί.

Προχωρώντας στην ίδια μέρα, πάλι χθες με έκπληξη άκουσαμε από την πλευρά της ΕΡΑ, σε μια απέλπιδα προσπάθεια ωραιοποίησης της κατάστασης, να τίθενται ερωτήσεις στους αιρετούς για το πόσοι είναι οι διορισμοί αναπληρωτών. Προσπαθούμε, δηλαδή, να δικαιολογήσουμε μέσα από τις ερωτήσεις μας μια εκπαιδευτική πολιτική που ξέρουμε πολύ καλά ότι είναι ελλειμματική, που ξέρουμε πολύ καλά ότι μείωσε το δημόσιο σχολείο και ψάχνουμε μέσα από αριθμούς να δικαιολογήσουμε την ανεπάρκειά μας.

Για να μην πάμε σε αυτό που ψηφίσαμε νωρίτερα για τις απολύσεις στους ΟΤΑ. Αγνοούμε πως έτσι δε δίνεται λύση στο πρόβλημα; Τη λύση  πρέπει και οφείλει να τη δώσει ο Σκουρλέτης με μια νομοθετική ρύθμιση. Το να βγάζουμε ένα ψήφισμα το οποίο δεν έχει κανένα αντίκρισμα δεν βοηθά κανέναν. Στο μόνο που ουσιαστικά συντελεί είναι στο να φέρνει απογοήτευση στον κόσμο της εργασίας, γιατί θα βλέπει ότι δεν θα λύνονται τα αιτήματά του, δεν θα υπάρχει λύση μέσα απ’ τους αγώνες του.

Είναι σημερινά φαινόμενα όλα αυτά; Όχι βέβαια. Αν θέλουμε να ανατρέξουμε στην πρόσφατη ιστορία μας, την πολύ-πολύ πρόσφατη, των τελευταίων ετών, θα ανακαλύψουμε  ότι χύθηκε πολύ δηλητήριο όλα τα προηγούμενα χρόνια. Σε μια σύγκρουση ανάμεσα στη λογική  από τη μία πλευρά και το φανατισμό και την ηλιθιότητα από την άλλη επικράτησαν δυστυχώς οι απόψεις των άκρων, από όπου και αν προέρχονταν, οι οποίες μάλιστα επιστράτευσαν με τον πιο λυσσαλέο τρόπο την πρακτική της δαιμονοποίησης των πάντων. Μια δαιμονοποίηση η οποία εκπορεύτηκε από τους κάθε λογής  δημαγωγούς.

Όλο αυτό πού μας οδήγησε; Μας οδήγησε σε μια έλλειψη της κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης. Επετεύχθη αυτό που μας λέει ο Ένγκελς η κοιμισμένη συνείδηση. Ουσιαστικά αναγάγαμε τον υποκειμενισμό μας σε αντικειμενική πραγματικότητα. Δεν είδαμε, δεν φροντίσαμε να δούμε πόσο συνεπείς είμαστε με τη συνείδησή μας, να αναγνωρίσουμε τις ελλείψεις μας και αντιθέτως αποδίδαμε πάντα τα λάθη και τις ελλείψεις μας στους άλλους. Αυτό δεν συμβαίνει και με τη συνδικαλιστική μας δράση; Ατομική ή συλλογική. Αναπόφευκτα όλα αυτά οδηγούν σε αποσυσπείρωση, σε απομαζικοποίηση, σε διάλυση, σε απογοήτευση για κάθε αγώνα. 

Προς επίρρωση όσων λέω ας σκεφτούμε κάποια πράγματα από την αρχή του παρόντος Προεδρείου της ΔΟΕ, που λήγει η θητεία του, και συγκεκριμένα από τις προτάσεις που κατατέθηκαν από τη δεξιά πτέρυγα όπως βλέπω εγώ την αίθουσα, είναι θέμα τοποθέτησης, σε ό,τι αφορά τη συγκρότηση του Προεδρείου. Ένα Προεδρείο που, σύμφωνα με την πρόταση, θα ανέτρεπε υποτίθεται τα πάντα και ως κατ’ επίφαση αριστερό θα έπρεπε να συγκροτηθεί από την ΕΡΑ, από την ΑΕΚΕ και από τις Παρεμβάσεις. Επιμένετε και σήμερα σε κάτι τέτοιο;

Εάν τότε, αγαπητοί συνάδελφοι, αποτέλεσε εκείνο ένα απλό, τυχαίο συμβάν, τότε στην ΑΔΕΔΥ μετουσιώθηκε σε γεγονός. Σήμερα σας απάντησε ο κόσμος και ελπίζω να μην ζήσουμε και τους επίσημους αρραβώνες, να επισημοποιήσουμε δηλαδή μία σχέση. Σε κάθε περίπτωση, επειδή άκουσα νωρίτερα τη συναδέλφισσα απ’ το Αγρίνιο, εκλεγμένη με την ΕΡΑ, να λέει μας φοβίζει, μας φοβίζει, μας φοβίζει, εμένα, αγαπητή συναδέλφισσα, με φοβίζει η παρουσία περιφερειακού διευθυντή εδώ, στο χώρο της Γ. Συνέλευσης. Για ποιο λόγο άραγε; Για να χαρούμε τους αρραβώνες; Να περάσει τα δακτυλίδια; Δηλαδή να πούμε: "έσσονται οι δύο εις σάρκαν μία;".  Το κάνατε βέβαια πράξη. 

Περαίνων  την τοποθέτησή μου θα έλεγα ότι οφείλουμε να δούμε μπροστά, να δούμε το μέλλον, να δούμε την προοπτική. Οφείλουμε, αγαπητοί συνάδελφοι, να καρπωθούμε την υπεραξία της παιδείας. Οφείλουμε να έρθουμε σε μία σύγκρουση ανάμεσα στη συνέπεια και τη λογική από τη μια πλευρά και την ανευθυνότητα και τη δημαγωγία από την άλλη. Να δώσουμε θετικά σύμβολα, ενώ έως σήμερα αυτό που εκπέμπουμε είναι αφαιρετικά σύμβολα. Αυτό θα προσδώσει σε όλους τους συναδέλφους την απαραίτητη ψυχική ανθεκτικότητα έναντι της ευαλωτότητας που ζούνε έως σήμερα. Έτσι μόνο θα υπάρξει, αγαπητοί συνάδελφοι, η απαραίτητη μοριακή χημεία βάσει της οποίας θα στήσουμε τους νέους αγώνες μας με προοπτική, με όραμα, με ξεκάθαρες θέσεις, με ξεκάθαρα αιτήματα, τόσο για τον κόσμο της εκπαίδευσης, όσο και για την κοινωνία ολόκληρη.