Μεταξύ Σκύλλας (ΥΠΑΙΘ) και Χάρυβδης (Συνδικαλιστικού σκοταδισμού) –

Μελέτη (κλινικής) περίπτωσης: Θεσπρωτία.

Ηγουμενίτσα 16/5/2021

Θεοδώρου Μιχάλης

Δάσκαλος στο 1ο Δ.Σ. Φιλιατών «Κωνσταντίνος Ζάππας»

Μέλος ΔΣ του ΣΕΠΕ Θεσπρωτίας, εκλεγμένος με το ψηφοδέλτιο της ΔΗ.ΣΥ.

Πώς μπορεί να εκφραστεί σήμερα ο εκπαιδευτικός με έναν λόγο ανεξάρτητου και σκεπτόμενου πολίτη, χωρίς να χαρακτηριστεί κατ’ ανάγκη «φιλευθεράνθρωπος» ή «αριστεράνθρωπος»; Η απάντηση θυμίζει τη θέση των ναυτικών κατά τη μυθολογία, που βρέθηκαν μεταξύ των δυο τεράτων.

Για το ΥΠΑΙΘ δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Αρκεί το γεγονός ότι (συνήθως) το χρησιμότερο εργαλείο νομοθέτησης είναι όχι η σκέψη, αλλά το γόνατο.

Το άλλο τέρας, ο συνδικαλιστικός σκοταδισμός, κάνει και αυτός ό,τι χειρότερο μπορεί. Έχει κάνει σημαία του την απόλυτη άρνηση (όχι σε όλα), τον μανιχαϊσμό (όλα είναι μαύρο ή άσπρο), θέλγεται από τη σεναριολογία καταστροφής και μιζέριας. Δραπετεύει σκόπιμα από την πραγματικότητα, φτιάχνοντας το δικό του παραμύθι, στολισμένο με ό,τι του έρθει στο κεφάλι.

Όμως δεν υπάρχουν φύλλα συκής για τις φασίζουσες νοοτροπίες, που θέλουν να επιβάλουν την άποψή τους, παρασκευάζοντας ψεύδη, νομίζοντας ότι ζουν στη Β. Κορέα. Τρανό παράδειγμα στη Θεσπρωτία, η ανακοίνωση της Αγωνιστικής Πρωτοβουλίας (ΑΠ) λίγο πριν το Πάσχα. Σαν άλλος Δον Κιχώτης, ξιφούλκησε ξανά ενάντια σε ανεμόμυλους, με αφορμή τη διαβούλευση για τον Εσωτερικό Κανονισμό Λειτουργίας (ΕΚΛ) στο Δ. Σχ. Γραικοχωρίου. Είδε (λέει) «σχολείο – στρατώνα», «καθεστώς τρομοκρατίας», «Μακρόνησο»(!), «φερέφωνα» και αυλικούς, που «παρακάμπτουν το Σύλλογο Διδασκόντων… προκαλώντας αντιδράσεις συναδέλφων», ζητώντας να «παρέμβει πιο αποφασιστικά» ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (ΣΕΠΕ) Θεσπρωτίας. Τι εννοούσαν άραγε οι προστάτες του «Αγίου Δισκοπότηρου»; Την ωμή παρέμβαση στη λειτουργία ενός συλλόγου διδασκόντων, που είναι το κυρίαρχο όργανο λειτουργίας του σχολείου; Με ποιον ακριβώς τρόπο;

Δυστυχώς για την ΑΠ, ο σύλλογος διδασκόντων του σχολείου είχε άλλη άποψη. Όχι μόνο ψήφισε (πρόσφατα) ομόφωνα τη σύνταξη του ΕΚΛ, όπως ακριβώς είχε αρχικά προταθεί, αλλά επιπλέον ζήτησε α) να ανακληθούν οι συκοφαντίες της και β) ο ΣΕΠΕ Θεσπρωτίας να πάρει ξεκάθαρη θέση, μια και για το θέμα είχε συνεδριάσει.

Εμείς από τη πρώτη στιγμή ήμασταν οι μόνοι που καταδικάσαμε χωρίς αστερίσκους, με ξεκάθαρη ανακοίνωση τις αθλιότητες και την εκτόξευση ανυπόστατων καταγγελιών κατά συναδέλφων. Πριν από αυτό, καταθέσαμε πρόταση με mail στο ΣΕΠΕ για να βγάλουμε κοινή ανακοίνωση, αλλά απορρίφθηκε με το σκεπτικό ότι ο ρόλος του ΣΕΠΕ είναι η «διαφύλαξη της ενότητας» (!) και ότι «δεν παίρνει μέρος σε ενδοπαραταξιακές διενέξεις» (!). Από πότε όμως η εκτόξευση λάσπης, αποτελεί «ενδοπαραταξιακή διένεξη» και όχι θεσμική υποχρέωση του ΣΕΠΕ να παρέμβει;

Αν η ευθύνη της ΑΠ είναι μεγάλη, η ευθύνη όσων σιωπούν ενώ βλέπουν και ακούν τις αθλιότητες, είναι ακόμα μεγαλύτερη.Όσων διχάζουν στο όνομα της ενότητας, για να χρησιμοποιούν πολιτικά «δεκανίκια». Όσων μιλούν με «δισσούς λόγους» για το ίδιο θέμα, λέγοντας διαφορετικά λόγια, ανάλογα το κοινό. Όσων «επαγγελματιών συνδικαλιστών» εκφράζονται φλογερά ενάντια στο «σύστημα», αλλά φοβούνται να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Όσων «έσκιζαν» τα ρούχα τους κατά της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας και τώρα καλύπτουν στα κρυφά, τη συμμετοχή των «δοτών» στα Υπηρεσιακά Συμβούλια (ΥΣ).

Για όλα αυτά (και όχι μόνο) δεν έρχονται οι συνάδελφοι (και είναι η πλειοψηφία, ας είμαστε ειλικρινείς) στις Γενικές Συνελεύσεις (ΓΣ). Όχι γιατί έχουν πέσει «θύματα» της «παραπληροφόρησης του συστήματος», αλλά γιατί απογοητεύτηκαν από τον συνδικαλιστικό σκοταδισμό, που είναι ανίκανος να διαμορφώσει το «αύριο», επιμένοντας να ζει στον δικό του κόσμο. Και η αποχή τελικά του σκεπτόμενου εκπαιδευτικού, εξυπηρετεί τον σκοταδισμό και των δυο τεράτων. Γιατί και τα δύο τέρατα, όσο και να λένε το αντίθετο, κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά.

Τελικά η σύγκρουση που περιέγραψε ο Max Weber ανάμεσα στην «πολιτική της ευθύνης» (ειλικρίνεια) και την «πολιτική της πεποίθησης» (κούφιες υποσχέσεις και λόγια δήθεν), παραμένει κλασική. Εξίσου κλασική όμως παραμένει και η ανάγκη του ανθρώπου να αναζητά πολιτικές αξίες.